این حدیث قدسی را شهید احمد آتش‌دست در ابتدای وصیت‌نامه‌اش نوشته است. او در سال 1339 در ایرانشهر متولد شد؛ شهری از توابع استان محروم سیستان و بلوچستان. مردم این شهر به دیدن مجرمان و تبعیدی‌ها در شهرشان عادت داشتند. آب و هوای نامناسب ایرانشهر و دوری‌اش از پایتخت، سبب شده بود که رژیم پهلوی محکومان را به این شهر دورافتاده تبعید کند. اگر درمورد محکومان سیاسی، حکومت قصد داشت تنبیهی بالاتر از محکومیت قانونی اعمال کند، آنان را به این شهر تبعید می‌کرد. محکومان سیاسی معمولا شخصیت‌های فرهیخته‌ای بودند که زندگی در میان جانیان و قاچاقچیان تاثیر بسیار بدی بر روح و روان آنان می‌گذاشت. تبعید محکومان سیاسی به این مناطق یک جور مجازات مضاعف برای آنان بود.

كهيعص و من قتل مظلوما فقد جعلنا لوليه سلطانا فلايسرف فى القتل انه كان منصورا يا ايتها النفس المطمئنه ارجعى الى ربك راضيه مرضيه فادخلى فى عبادى وادخلى جنتى اين آيات در شاءن اين مظلومند. هر كدام از اين آيات، كيفيتى و تقسيرى دارند؛ ليكن امروز، كار لازمتر داريم از تفسير اين آيات. اول بايد تحصيل حالت خودمان بكنيم كه حق امروز را ادا كرده باشيم.

ابن عباس در حرکت به سوی صفین همراه امیر مومنان بود. هنگامی که در نینوا به کناره رود فرات رسید، با صدای بلند فرمود: ابن عباس اینجا را می‌شناسی؟ گفتم ای امیر مومنان آن را نمی‌شناسم. فرمود: اگر آن را مانند من می‌شناختی، از آن نمی‌گذشتی، جز این که مانند من گریه می‌کرد. سپس امام مدتی طولانی گریه کرد تا محاسنش خیس شد و قطره‌های اشک بر سینه‌اش چکید و ما با او گریستیم و او می‌فرمود: « آه آه خاندان ابوسفیان، از جان من چه می‌خواهند؟ مرا با خاندان حرب، حزب شیطان و همدستان کفر چه کار؟ ای اباعبدالله، صبر داشته باش که پدرت از آن‌ها همان دیده که تو خواهی دید.

«این اثر از بهترین و ماندگارترین عکس‌های دفاع مقدس است که برای هر نسلی تداعی‌‌کننده‌ دفاعی جانانه با کمترین امکانات و سخت‌ترین وضعیت محیطی است. این عکس تنفر از جنگ را برنمی‌انگیزد اما به خوبی می‌تواند رشد و بلوغ ناشی از جنگیدن در بدترین شرایط را به بیننده منتقل کند. نوجوانی بسیجی سینه‌خیز و اسلحه به دست، در حرکت است. اگر کمی با انواع سلاح‌های جنگی آشنا باشیم، این اسلحه کمتر مورد استفاده‌ی رزمندگان قرار می‌گرفت. سلاحی که اغلب در دست عشایر و مناطق روستایی دیده می‌شد. سلاح مرسوم در جنگ ایران و عراق، در اوایل ژ-3 و پس از آن کلاشینکف بود. این اسلحه قدیمی و غیراتوماتیک برای رزمنده‌ای نوجوان سلاحی سخت، ناهمگون و غیرمنعطف است.

می‌گوید تا دریا راه بسیاری مانده است. اگر نهایت ما دریا شدن است، باید جاری شد. از کوه‌ها و دره‌ها گذشت وسنگلاخ‌ها و صخره‌های بزرگ را به کناری زد. اما چگونه این رنج جانکاه را بر خود هموار کنیم. چگونه از این مسیر عبور کنیم تا این رنج عظیم به لبخندی که برازنده آنیم تبدیل شود. من راز آن را می‌دانم. من راز آن را می‌دانم. آیا می‌خواهی آن را برایت بازگو کنم. آی ای درختان جنگل که در سر راهم قرار گرفته‌ای.د ای سبزه، ای علف، ای سنگلاخ، تنها راه گذر از رنج‌ها، قانون محبت است.پس لبخند بزنید ای بادهای سرگردان و این ترنم را به گوش همه به خصوص فرزندان آدم برسانید. این سخنان رودخانه است. در گذر از کوه تا رسیدن به دریا.

روز نهم آبان 1359 وقتی حدود چهل روز از جنگ می‌گذشت و خرمشهر در آستانه اشغال متحاوزان بود، وزیر نفت، محمد جواد تندگویان، شخصا برای سرکشی از منطقه و دیدن و شنیدن مسایل و مشکلات کارمندان زیرمجموعه‌اش عازم آبادان شدند. وقتی در روز 31 شهریور 1359 رژیم بعثی عراق به سمت مرزهای ایران حمله‌ور شد، یکی از اولین اهدافش شهر آبادان و به‌خصوص پالایشگاه این شهر بود. صدام می‌خواست اقتصاد ایران را فلج کند، تا زودتر به اهدافش برسد. در این میان کارکنان و مهندسان شرکت نفت بودند که در زیر آتش سنگین دشمن، تلاش می‌کردند چرخ صنعت نفت از حرکت باز نایستد. آن روزها هنوز شور انقلابی فرو ننشسته بود و مدیران رده بالای کشور، هنوز به پشت میزنشینی عادت نکرده بودند...

علی، آن قهرمان دردمند و رنج‌کشیده و آن یکه‌سوار وارسته و عارف و آن امام شهیدی که صاحب روحی ژرف است که رمز عذاب الهی در اعماق آن نهفته است./ کارادیفو

«این راستی، پیمانی از تو و برای توست، زیرا که راستی، روح زیبایی و حقیقت و خواست زندگی توانا و پیروزمند است.»

ایام ماه مبارک رمضان است. ماه میهمانی خدا. ماهی که قرآن به واسطه‌ی وجود مبارک حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) نازل شد تا رحمت واسعه‌ی خداوند شامل حال بشر شود. ماه لیالی قدر. ما شیعیان اما در ورای همه‌ی محسناتی که این ماه دارد آن را با نامی نامی حضرت مولی‌الموحدین علی (ع) می‌شناسیم. برای ما این ماه بیشتر از همه‌ی روزهای و شب‌های سال بوی غربت می‌دهد.

تاریخ در فصل‌های شیرین خود که می‌خواهد از مقام بلند انسانی حرف بزند انسان‌هایی را مثال می‌زند که هر یک به نوعی طعم شور اشک شوق را به آدمی می‌چشاند. این انسان‌ها آن‌چنان بزرگ هستند و در قله‌های رفیع خصایل نیک جای دارند که آدمی با خواندن زندگی آن‌ها بی‌اختیار کلاه از سر برمیدارد و ناچار به تعظیم و تکریم می‌شود. کنفوسیوس، لائوتزه، بودا و...از عهد کهن حائز این خصوصیاتند و اگر بخواهیم از انسان‌هایی که در کتاب‌های مقدس و قران ذیل عنوان پیامبرو پیام‌آور از آن‌ها یاد می‌شوند نام ببریم، به نام‌هایی بر‌می‌خوریم که بسیار بیشترند.

امام علی زندگی را بدرود گفت درحالی که همچون همه پیامبران در هر شهری که قدم می‌گذاشت فضای آن برای روح بزرگ او تنگ بود، و در میان هر جمعیتی که زندگی می‌کرد، با افکار بلند او آشنایی نداشتند و در زمانی زندگی می‌کرد که زمان واقعی او نبود! / جبران

آیا سرنوشت ایران و غرب و به طور کلی‌تر شرق با غرب با جنگ نظامی رقم خواهد خورد و یا ما باید در محاسباتمان ابعاد دیگری برای این جنگ در نظر بگیریم. به نظر می‌رسد پاسخ به این سوال را بدون بازنگری تاریخی درباره‌ی مسئله‌ی شرق و غرب نتوانیم پاسخ دهیم. در این رویکرد از مواجهه شرق و غرب؛ بسیار ساده‌اندیشانه خواهد بود اگر شرق و غرب و رویارویی این‌دو را تنها محدود به یک جغرافیا و مثلا ایران و آمریکا نماییم...

موجودات را خلق فرمود بدون آنکه از ماده‌اى موجود شوند، و آنها را پدید آورد بدون آنکه از قالبى تبعیّت کنند، آنها را به قدرت خویش ایجاد و به مشیّتش پدید آورد، بی‌‏آنکه در ساختن آنها نیازى داشته و در تصویرگرى آنها فائده‌‏اى برایش وجود داشته باشد، جز تثبیت حکمتش و آگاهى بر طاعتش، و اظهار قدرت خود، و شناسائى راه عبودیت و گرامى داشت دعوتش، آنگاه بر طاعتش پاداش و بر معصیتش عقاب مقرر داشت، تا بندگانش را از نقمتش بازدارد و آنان را بسوى بهشتش رهنمون گردد.

اين متن بخشي از کتاب چاپ نشده‌ي پژوهشي در لطايف و مطايبه‌هاي امام خميني(ره) است که اسماعيل اميني، پژوهشگر نام‌آشنا، آن را گردآوري و تأليف کرده است...

سر نترسی داشت. سرهنگ نیروی مخصوص، کم آدمی نبود. همه گونه امکانات امنیتی و رفاهی می توانست داشته باشد. اصلا احتیاجی نبود که شخصا وارد عرصه نبرد شود، اما سرهنگ آبشناسان، به هیچ وجه زیر بار چنین قید و بندهایی نمی رفت. هر جا آتش بود و خطر، بدون تامل خود را وسط معرکه می‌رساند.